Ik naai al eens graag als ik in een dappere bui ben en ik durf ook al eens iets creatiefs bij elkaar knutselen.
Maar vroeger konden de mensen nog dingen. Nuttige, stoere, echte dingen. Zoals hout bewerken. Zo timmerde de vava van mijn vent in lang vervlogen tijden een voetenbankje. Want dat is handig als je na een vermoeiende dag je voeten omhoog wil leggen.
En de moemoe van mijn vent kon ook dingen. Echte dingen. Zíj kon pas écht naaien. Dus toverde ze dat houten voetenbankje om in een schattig schaapje. Het lieflijke ding ondersteunde jarenlang hun vermoeide benen en hun kleinkinderen – aka mijn lieverd in minivorm en zijn broer -speelden graag met het schaapje.
Maar toen werden de kleinkinderen groot en de benen minder moe dus het schaapje verhuisde naar de zolder.
Tot er enkele jaren geleden weer een kleintje geboren werd in de familie. Ons lieve eerste kleintje. We zochten schatten voor haar op zolder en zo gebeurde het dat het schaapje bij ons kwam wonen. Af en toe kreeg het schaapje een kleutergeheimpje toegefluisterd. Want dat schaapje kan geheimpjes bewaren als de beste.
Met nog een extra kleuter erbij staat het schaapje nog steeds te pronken in onze living. Gezellig samen met 2 kindjes die op z’n rug kruipen, hem als een volwaardig speelkameraadje in de living rondtrekken op een dekentje. Het is een plezier om te zien.
Van voetenbankje naar geheimpjesbewaarder tot speelkameraadje. Mooi leventje voor een oud schaapje.
Welke schatten uit vervlogen tijden hebben een nieuw leventje bij jouw gezin gevonden?
