Ideale verzorgingstas ofte hoe ik het systeem te slim af was
We hebben hem nog altijd. 10 jaar ondertussen al. En hij doet nog steeds dienst. Nog dik content van zelfs. Nee, ik heb het niet over de stofzuiger, de grasmachine of onze zetel. Ik heb het over een ding dat doorgaans maar een paar jaar meedraait in een gezin. Het gaat over onze verzorgingstas. De verzorgingstas die we kochten bij de geboorte van onze kleine meid. Onze meid die dus ondertussen al aardig groot begint worden. En tóch hebben we die verzorgingstas nog.
‘Wat is daar dan zo speciaal aan?’ hoor ik je vragen. Niks eigenlijk. Het is nogal normaal dat spullen lang dienst doen. In een ideale wereld toch. Maar in de realiteit zijn spullen plots ‘uit de mode’. Of erger nog: kapot, omdat ze gemaakt zijn om niet lang mee te gaan. Dat is wat het systeem in stand houdt: spullen die maar even dienst doen of niet meer hip zijn en dan plaats moeten maken voor nieuwe spullen. En dan begint dat verhaaltje weer opnieuw.
Het systeem te slim af
Maar wij hebben die 2 bovenvermelde pretbedervers handig kunnen vermijden. Nog vóór we onze geboortelijst gingen samenstellen, wist ik al 100% zeker dat ik geen doorsnee verzorgingstas uit de babywinkel wilde. Nee, ik had mijn oog laten vallen op iets veel coolers, zowel qua uitzicht als qua ontwerp. Ik wilde een tas die ik zelf mooi vond, zodat ik ‘m zeker zou blijven gebruiken. En die hebben we gevonden. Wij kochten 10 jaar geleden een verzorgingstas - nu ja, in principe is het helemaal geen verzorgingstas - gemaakt uit een upcycled vrachtwagenzeil, met een riem die vroeger dienst deed als autogordel. Het zal je dus helemaal niet verbazen dat het een stevig ding is!
Voorwaarden voor een verzorgingstas
Onlangs las ik op een IG-account een paar voorwaarden waaraan een goede verzorgingstas zou moeten voldoen. Zo’n ding moet ruim zijn. Check voor de onze. Makkelijk te poetsen. Check voor de onze. Ergonomisch. Check, want er hangt een lange riem aan dus die tas kon steevast rond de kinderwagen. En de uitstraling bleek ook daar een voorwaarde. Dubbel check voor de onze.
Ik zou daar nog graag een voorwaarde extra aan willen toevoegen. Onverwoestbaar. Zodat ie lekker lang kan meegaan. Die verzorgingstas heeft dus aardig dienst gedaan want ze heeft ook de babyperiode van onze 2e spruit overleefd. En nu, 10 jaar later, gebruikt ons gezin die zogenaamde verzorgingstas nog steeds. Als reistas, als logeertas, als chirokamptas. En ik vind ‘m zelf nog steeds prachtig, dus als de kinders ‘m niet meer kunnen gebruiken voor hun pret, dan wordt het mijn sporttas of reistas!
Mission accomplished als het op de verzorgingstas aankomt dus.
Trek de lijn door, kijk verder dan die verzorgingstas
En weet je, dat idee van ‘hoe-lang-kan-dit-meegaan’ kan je doortrekken op heel wat vlakken. Onze kindjes hebben vaak in kleurrijke maar genderneutrale (tweedehandse) kleren rondgekropen (hoewel de zoon ook heus wel eens in een roze t-shirt rond trippelt en de dochter kleedt zich ook met stoere zwarte t-shirts met een piratendoodskop). Handig meegenomen, die genderneutrale babykleren want zo konden we 2 kindjes kleden in 1 moeite zonder weer naar de winkel te moeten rennen. En saai waren ze zeker niet!
Hetzelfde gaat op voor de sportschoenen, sandalen, laarzen en de bottines die hier in huis komen: die worden gekozen op basis van de vraag of de volgende uk ze ook met plezier zal dragen. Kinderfietskes: idem. Die doen hier 2 rondjes mee voor de prijs van 1.
Onze pateekes zijn nu 10 en 7, maar het babyservies staat hier nog gedeeltelijk in de kast om dienst te doen bij picknicks, uitstapjes en kampen. En dat kan, want het zijn gewoon vrolijk gekleurde dingen zonder dierenprints voor peuters of wat dan ook van print die prepubers het schaamrood op de wangen toveren als ze ze zouden moeten bovenhalen bij hun leeftijdsgenootjes.
Ook hun kamers pakten we vanaf het begin aan met ons oog op de toekomst: een gele muur in de ene kinderkamer, een groene muur in de andere kinderkamer. Geen babyfoliekes op de muur die na x-aantal jaar overschilderd moeten worden omdat ze niet meer bij de leeftijd van onze petotters passen. And I know what I'm talking about... Ik heb zelf als 10-jarige in mijn nieuwe kamer behang gekozen dat 2 jaar later niet meer bij mijn puberhoofd paste, maar het behang is er eeuwig blijven hangen want het was duur genoeg geweest! Dat ging ik niet nog eens laten gebeuren bij mijn kinders :-) .
Kindjes blij met hun kamer én wij blij, want een lik verf kost ook al gauw een aardig pak. En zelfs als ze het ooit in hun hoofd krijgen om van kamer te willen wisselen, dan zal er ook niet opnieuw geschilderd moeten worden!
Weg ermee (met het systeem, niet met je spullen!)
Dussssss. De moraal van het verhaal? Laat je niet verleiden door de schattigheid, de kleur of zelfs door het beperkende aanbod. Kies met het oog op de toekomst, zoek wat verder en kleur buiten de lijntjes als dat een betere oplossing is.
Want die toekomst, die is van jouw kinderen!
Welke duurzame tip deel jij graag?
